Karabin automatyczny

Karabin (Karabinek) automatyczny – rodzaj broni strzeleckiej mogącej strzelać ogniem pojedynczym i seriami, strzelającej nabojem pośrednim lub karabinowym. Nazywany też, "karabinem (karabinkiem) szturmowym". Według ustanowionej 5 marca 2004 Polskiej Normy "PN-V-01016:2004. Broń strzelecka. Terminologia" - zastępującej wcześniejsze normy "WBN-90/0402-14 (Broń strzelecka. Terminologia)" i "WBN-91/0402-29 (Mechanizmy i części broni strzeleckiej. Terminologia)" - oficjalne nazewnictwo techniczne konstrukcji strzelającej nabojem pośrednim to karabinek automatyczny zaś nabojem karabinowym to karabin automatyczny. Skrócone odmiany broni, noszą nazwy, odpowiednio, subkarabinek i subkarabin.
W czasie drugiej wojny światowej postanowiono zastąpić karabiny/karabinki i pistolety maszynowe bronią uniwersalną, która pełniłaby funkcję zarówno tego pierwszego, jak i drugiego (w pierwszych, niemieckich planach sugerowano, że nowa konstrukcja mogłaby zastąpić również ręczne karabiny maszynowe). Wynikało to ze zmniejszenia się dystansu prowadzenia walk, który w praktyce nie przekraczał 300-500 metrów i nacisku na działania w terenie zurbanizowanym (w miastach). Ówcześnie używane pociski karabinowe mogły skutecznie razić cele na odległościach przekraczających kilometr, co w praktyce było nieopłacalne. Po pierwsze cena amunicji karabinowej jest większa niż pośredniej, po drugie jej wymiary i masa są również większe - co powoduje, że żołnierz może przenosić jej mniejszy zapas. Do tego prawdopodobieństwo trafienia w realnej walce w cel na dystansie powyżej 500 metrów przy użyciu celowników mechanicznych jest bardzo małe, zaś rozpowszechnienie celowników optycznych było do niedawna niewielkie.
Należało więc opracować nowy rodzaj amunicji. Na tyle słabej, aby podczas walki na bliskim i średnim dystansie odrzut w strzelaniu ogniem ciągłym lub krótkimi seriami umożliwiał kontrolowanie broni, a jednocześnie na tyle silnej, żeby pocisk wystrzelony z dalszej odległości doleciał do celu i skutecznie go raził. Nową amunicję nazwano pośrednią, ponieważ jej energia wylotowa była większa od energii nabojów pistoletowych a mniejsza od karabinowych.
Początkowo planowano po prostu stworzyć samoczynno-samopowtarzalne konstrukcje zasilane amunicją karabinową. Przed I wojną światową powstało wiele tego rodzaju broni, z których weszła do masowej produkcji jedna, Awtomat Fiodorowa wz. 1916, strzelający słabym japońskim nabojem karabinowym kalibru 6,5 mm.
Wraz z pojawieniem się konstrukcji na nabój pośredni, pojawiły się problemy z klasyfikacją tej broni, co wynikało z braku odpowiedniego słownictwa. Jedną z pierwszych wprowadzonych masowo do uzbrojenia broni tego typu (pomijając amerykański karabinek samopowtarzalny M1 Carbine) był niemiecki karabin automatyczny Sturmgewehr 44. Jego nazwa (karabin szturmowy), tłumaczona dosłownie, przyjęła się po wojnie jako określenie tej konstrukcji m.in. w krajach anglojęzycznych ("assault rifle"), hiszpańskojęzycznych ("fusil de asalto") czy francuskojęzycznych ("fusil d'assault"), a od przełomu lat 80. i 90. także w Polsce.
W latach 1950. szukając naboju pośredniego o lepszych parametrach balistycznych i przebijalności zaczęto zmniejszać jego średnicę, zaś zwiększać szybkość wylotową, czego przykładem jest wprowadzenie, wraz z karabinem automatycznym M16A1 (AR-15) naboju 5,56 mm x 45, przyjętego w latach 1980. jako standard NATO. Jest to obecnie najbardziej rozpowszechniona amunicja tego rodzaju na świecie (obok rosyjskiej 7,62 mm x 39 wz. 1943, zasilającej miliony wyprodukowanych karabinów AK/AKM i pochodnych). W dwadzieścia lat później swoją amunicję tego typu opracowali również Rosjanie - nabój 5,45 mm x 39 wz. 1974, zaś w latach 1990. także Chińczycy - nabój 5,8 mm x 42